پایگاه خبری - تحليلی صدای بلوچ - محبت بلوچ‌ها، تلخی کمبود امکانات و دوری از خانواده را شیرین می‌کرد/ با عشق و علاقه معلمی را انتخاب کردم

خاطرات شیرین معلم استان فارسی از تدریس در سیستان و بلوچستان؛

محبت بلوچ‌ها، تلخی کمبود امکانات و دوری از خانواده را شیرین می‌کرد/ با عشق و علاقه معلمی را انتخاب کردم

امیرحسین سلیمی از شهرستان فسا استان فارس یکی از معلمانی که نزدیک به ۵ دهه قبل در منطقه دلگان سیستان و بلوچستان تدریس کرده است.

به گزارش صدای بلوچ، دوازدهم اردیبهشت‌ماه سالروز شهادت استاد مطهری متفکر برجسته و از اساتید حوزه و دانشگاه است که در تقویم کشورمان به نام روز معلم و استاد نامگذاری شده است.

معلمی، شغلی که میراث انبیا و ائمه اطهار(ع) است و معلمان به برکت همین اسم، با عشق و علاقه سرکلاس درس می روند.

امیرحسین سلیمی از شهرستان فسا استان فارس یکی از همین معلمان است که نزدیک به ۵ دهه قبل در منطقه دلگان سیستان و بلوچستان تدریس کرده است.

وی در گفتگو با خبرنگار ما با بیان اینکه با عشق و علاقه معلمی را انتخاب کردم، گفت:درست ۴۶ سال قبل که جوان ۱۸ساله ای بودم بعد از فارغ التحصیلی، داوطلب خدمت به هموطنان بلوچم شدم.

سلیمی ادامه داد: آن دوره محرومیت‌ها زیاد بود، پس از دریافت ابلاغ از اداره آموزش و پرورش ایرانشهر که مدارس دلگان زیرنظر آن بود، با توجه به نبود وسائل نقلیه، تمام معلمان را با یک کامیون جابجا می‌کردند.

وی ادامه داد: مسیر ۱۳۵ کیلومتری ایرانشهر به دلگان را که اکنون یک ساعت و نیم طی‌می‌کنند، در مسیری که فقط اسم جاده را یدک می‌کشد، کل شب را در راه بودیم.

این معلم بازنشسته افزود: راننده کامیون طبق لیستی که از اداره آموزش و پرورش ایرانشهر دریافت کرده بود، هر کدام از معلمان را در روستای مورد نظر پیاده می‌کرد، گزگر اسم روستایی بود که قرعه تدریس در آن به نام من و دو تا از دوستانم افتاده بود.

سلیمی عنوان کرد: آن روز و شب را در خانه یکی از بزرگان روستای گزگر شهرستان دلگان مهمان بودیم و طبق سنت حسنه مهمان‌نوازی هموطنان بلوچ از ما پذیرایی و در کنار خانه خود که کَپر بود برای ما هم کپری ساختند.

وی عنوان کرد: محبت و مهربانی بلوچ از یک سو و عشق و علاقه به معلمی از سویی، تلخی دوری از خانواده و کمبود امکانات را برای ما شیرین می‌کرد.

سلیمی ادامه داد: خاطرات شیرین بسیار زیادی از چند سالی که در این منطقه تدریس کردیم در ذهن ما مانده است که اکنون پس از سال‌ها برای فرزندان و نو‌ه‌های خود بیان می‌کنم.

این معلم بازنشسته تصریح کرد: با توجه به اینکه آن زمان امکانات اولیه در این مناطق بسیار کم و حتی وجود نداشت، زنان بلوچ و مادران دانش‌آموزان نان مصرفی ما را آماده می‌کردند.

وی خاطرنشان کرد: طعم خاطرات و مهربانی‌های اهالی روستای گزگر شهرستان دلگان سیستان و بلوچستان آنچنان برای من و دوستانم شیرین بوده که هنوز پس از سال‌ها همه اهالی آنجا را به خاطر دارم و با آنها مراوده و دیدوبازدید داریم.

انتهای‌خبر/ م.ب